Мядзвежы вугал

В музее истории Великой Отечественной войны открылась выставка «Белорусы во II Польском корпусе». TUT.BY посетил выставку и выяснил, каким образом уроженцы Беларуси оказались в армии генерала Андерса, сколько белорусов погибло в знаменитой битве у Монте-Кассино на подступах к Риму и что ожидало ветеранов Армии Андерса на родине. Об этом и о многом другом читайте в нашем материале.

Экспозиция, составленная из материалов, предоставленных посольством Республики Польша в Минске, фондов музея Великой Отечественной, а также личной коллекции белорусского историка Игоря Мельникова, раскрывает малоизвестные страницы Второй мировой войны. Выставка рассказывает о судьбах солдат-«андерсовцев», уроженцев западных областей Беларуси, которые, попав в советский плен в 1939 году, пройдя лагеря и спецпоселения, оказались в польском военном формировании в составе Британской армии и участвовали в боях по освобождению Италии. Для посетителей экспозиция доступна до 2 октября.

( Чытаць болей...Collapse )

Читать полностью:  https://news.tut.by/society/510790.html?crnd=22365

З нагоды пратэстаў беларускіх "тунеядцаў" з-за парэбрыку пачынаюцца традыцыйныя скавытанні пра праплачанасць гэтых самых пратэстаў Дзярждэпам ЗША, ЗОГам і г.д. Але ж гэтыя скавытанні не маюць аніякай падставы па вельмі простай прычыне: калі б нашым "тунеядцам" хтосці заплаціў грошы - гэтыя грошы адразу пайшлі б на аплату падатку і ніякіх пратэстаў бы ўвогуле не было :)  

Originally posted by trim_c at Ошибки перевода или Соблазн очевидности

А вы заметили, уважаемые читатели, что с некоторых пор добавление прилагательного "русский" меняет значение слова на противоположное? Ну вот, к примеру - "русский мир", "русский порядок" и т.д. Есть ли у вас примеры, подтверждающее это правило?

Адпачывалі мы ў гэты дзеньз сябрамі на лецішчы. Было цудоўнае надвор'е, прымалі сонечныя ванны так, што я ажно плечы сабе спаліў. Смажылі мяса, капцілі рыбу і курэй, ну і, само сабою, запівалі гэта ўсё як мае быць. Пад вечар вярнуліся ў горад, пайшлі на плошчу паслухаць нейкі залётны кавэр-бэнд. Пасля канцэрту народ пачаў разыходзіцца. Стаім з сябрам, чакаем жонак з дзецьмі, тут міма шпацыруе хлапец гадоў 30-ці у майцы з Пагоняй. Я яму: "Добры вечар! Класная майка!". Той спыняецца і раптам кажа: "Давай махнём!" Ну я адразу скідваю сваю, ён сваю. Памяняліся, паціснулі рукі і пайшлі кожны сваёй дарогай. :) Жонка потым расказвала, што не зразумела адразу, што адбываецца: "Стаіць мой благаверны і раптам пасярод плошчы пачынае распранацца, і побач з ім мужык нейкі  яшчэ" :) Але гэта яшчэ ня ўсё. Ну, сабраліся мы ўсей кампаніяй і пасунуліся дадому. Пайшлі мы з сябрам наперад, дзесьці па дарозе сустракаем купку маладых хлапцоў і дзяўчат. Ад іх аддзяляецца сімпатычная дзяўчына, накіроўваецца наўпрост да мяне і кажа: "Мужчына, а ў вас класная майка!" "Дзякуй", кажу, "толькі што прыдбаў". "БЧБ?", "БЧБ!". Адышлі трохі, а сябар кажа: "Ну ты лох! Трэба было прапанаваць памяняцца!" :))) Ага, кажу, жонка бы зацаніла! Вось такі пазітыўчык.  

Маю такі грашок - пагульваю калі-ніколі ў WoT, каб пабавіць вольны час. Але неяк сумнавата было ў гэты раз. Ну і пачаў я перад боем дапісваць у чат: "Віншую братнюю Ўкраіну з перамогай на Еўрабачанні!"
Рэзультат быў трошкі прадказальны :) Палыхала так, што аёй! Што там сціплыя "Дякую" ад украінцаў, страсці былі такія, што Шэкспір адпачывае.
Добры настрой на ўсю раніцу быў забяспечаны :)

Другі дзень назіраю на працы шоў пад назваю: "кошты скругліць і пры гэтым не падвысіць". Пайшоў ужо пэўна трэці акт трагедыі фарсу. Вядома ж, хто ў войску служыў, той у цырку не смяецца, але тут, падобна, цырк адпачывае. Працягваем назіранні. 

Паразмаўляў на днях з родзічамі, якія жывуць у адным з паўночных раёнаў Беларусі (дарэчы, раён адзін з самых бедных у краіне, хаця, у галіне турызму і адпачынку мог бы зарабляць велізарныя грошы, калі б усё было наладжана як мае быць). Дык вось, на чале раёну нядаўна паставілі новага старшыню РВК. Адным з першых пастаноў гэтага кіраўніка стала патрабаванне на мясцовым рынку ва ўсіх кіёсках зрабіць аднолькавыя дахі і дзверы. То бок, у дэпрэсіўным рэгіёне, дзе і так кожная капейка дастаецца з вялікімі цяжкасцямі - трэба выкінуць некалькі мільёнаў проста так па жаданню нейкага панаехаўшага "варага". Дарэчы, "першая ледзі" таксама не адстае ў заваяванні народнай любові і павагі. На днях, калі яна запаркавалася пад знакам, супрацоўнік ДАІ зрабіў ёй заўвагу. У адказ пачуў пагрозы: "Ты працуеш апошні дзень!".
Я, канешне, разумею, што такіх "паноў" у нашай шматпакутнай Беларусі хапае. Але цікава, ці існуе ў іх нейкі інстынкт самазахавання? Ці разумеюць яны, што цярпенне народу не бязмернае? І калі раптам разьбу сарве, дзе яны акажуцца тады?   

Вось неяк непрыкметна я і апынуўся ў клубе "каму за 40". :)  Важны этап жыцця. Ну што, будзем рухацца далей :)